Leren loslaten, daar faal ik op meerdere fronten in. Toch doe ik dappere pogingen. Waar ik me eerst nog met beide armen vastklampte, omklem ik nu met één arm mijn belemmerende gedachten. ‘Volhouden Mina’, zei mijn moeder vroeger, in reactie op mijn eigenwijze gedram. En dat doe ik, vooral aan visie en diep gevoelde overtuigingen. Daarbij denk ik ook regelmatig aan vriend Gijs: ‘Betaald is betaald!’ riep hij, terwijl hij met één been aan het sleepliftje op zijn gat door de sneeuw ploegde. Dóórgaan blijft dus het motto…
… maar niet op de oude weg. Zo scheiden zich, na zes jaar, de wegen van Praxisbulletin en mij. We spreken niet langer dezelfde taal. Ik vind dat moeilijk te verteren. Gelukkig las ik ergens dat je loslaten net zo goed kunt zien als ‘anders vasthouden’. En in dat kader, vind ik dit blog ook een vorm van publiceren. Waar elders tref ik een zo ongecensureerde omgeving?
Hier krijg je de kans om te lezen, wat er uit het artikel ‘Textiel, uit de kunst’ in Praxisbulletin nr 10, jaargang 36 is weggesneden:
Ik wilde bijvoorbeeld laten zien, hoe de vakleerkrachten Rian van Seeters en Trudy van de Ven door middel van Beeldende Vorming, de kinderen meenemen op het prachtige pad van bewustwording.
Zij kijken eerst samen naar kunst, ze praten erover en wisselen ideeën uit. Daarvoor maken ze met de groep een uitstapje in de eigen buurt. Ze gaan naar de openluchttentoonstelling in hun park De Lustwarande of naar een tijdelijke tentoonstelling over Upcycling in het Textielmuseum. De juffen denken verder: hoe ze de opgedane ervaringen kunnen koppelen aan hun eigen Beeldende lijn op school en/of vakoverstijgend aan een thema als Natuur.
Ik wilde in het artikel uitleggen, hoe de juffen een krachtige verbinding weten te leggen tussen kinderen, ouders en grootouders met het Textielmuseum Tilburg. Want met extra tijd en inzet, wordt er een heuse kindertentoonstelling ingericht in de educatieruimte van het museum. Alle leerlingen mogen hun familie gratis meenemen naar de tentoonstelling én het museum. Het is een steeds terugkerend evenement waaraan alle leerlingen van de scholen meedoen. Wat doet dat met kinderen? Dat hún werk in het museum hangt!
Het leek me mooi om te delen, dat op deze manier het omwikkelen van een steen met draad, meer betekenis krijgt voor kinderen. Dat ze die steen dan niet inpakken omdat de juf dat nu eenmaal wil.
Maar nu ik toch ongecensureerd bezig ben, mag Beeldende Vorming op basisscholen nóg een flinke stap betekenisvoller worden… Als we leerlingen naar hun eigen verhaal leiden, door de juiste vragen te stellen, dan krijg je 30 kunst uitingen in plaats van 30 uniforme in wol gewikkelde stenen.
Leerkrachten kunnen hun onderwijs zó inrichten en verbinden, dat er voldoende tijd, ruimte, kennis, vaardigheid, fantasie, durf, doorzettingsvermogen en goed gereedschap en materiaal voorhanden is. Daarmee kunnen leerlingen zich uitdrukken in hun eigen gevoel, verhaal of idee. En daarmee kan het kind in dialoog gaan, om zichzelf, elkaar en de wereld beter te leren begrijpen. Dan is er sprake van eigen keuzes en een unieke weg. Daar kun je het samen over hebben: ‘Hoe, wanneer of waarom maakte jij die keuze?’ Dat bereik je natuurlijk niet als je 30 stenen op identieke wijze laat omwikkelen.
Binnen dit artikel was er vanzelfsprekend geen plaats voor deze visie en procesgerichte didactiek. Dan zou ik de betrokken juffen ook geen recht doen, terwijl ik juist wil overbrengen dat ze zo veel goed doen. Het is schrijnend dat een artikel met wél die visie en didactiek, over de werkwijze van trainer Karin Kotte, zelfs na herschrijven werd geweigerd door de uitgever.
Adem in… en laat los. Ik bedoel, pak het anders beet!
Wat er dan wel in het artikel kwam? Een aantal prachtige textiele werkvormen, waaraan kinderen met veel genoegen zullen werken en waarmee ze hun vaardigheden leren vergroten. Want hé, zonder technische vaardigheden valt er ook weinig uit te beelden! Simpel gezegd (maar zeker niet simpel uit te voeren) is de opdracht van kunsteducatie aan kinderen: ‘Maak iets, waarmee je jezelf verrast’. En dat is meteen ook de boodschap aan mezelf.
Gelukkig zijn we daarvoor niet afhankelijk van een uitgever.
No Comments